ilk defa 1880 yılında Fransız nörolog Jules Cotard tarafından beyni ve organlarının olmadığına ve kendisinin ölü olduğuna inanan orta yaşlı bir kadın vaka ile tanımlanmıştır. Bildirilen ikinci kadın vakada felç geçirdiği için kendisinin ölü olduğunu düşünen hasta, kızlarından kendisini tabuta koyup gömmelerini istemiş ve yaşadığına inanmamaya başlamıştır. Cotard bu durumu “delire de negation (yok sayma hezeyanı)” olarak adlandırmıştır. Çok nadir rastlanan bu sendromda karakteristik olarak bedeniyle ilgili nihilistik (yokluk, hiçlik) hezeyanları, kendisinin ve dünyanın varlığını inkâr etme, hallüsinasyonlar, ölü olduğunu ispat etmek için intihar düşünceleri görülür. Aynı zamanda şiddetli depresyon, psikomotor gerilik, anksiyete belirtileri ile de ilişkilidir. Cotard bunu bir tür psikotik özellikli depresyon olarak sınıflandırdı.